Liceum Roku
2012-2013
Liceum Roku
2014-2015
Liceum Roku
2016
Patronat Politechniki
Warszawskiej
Porozumienie z WSH
w Radomiu
Porozumienie z WSR
w Warszawie
Certyfikat
"Mamy Prawa"
  Działalność na rzecz
społeczności lokalnej
  Certyfikat
"Szkoła Nadziei"
  Wiarygodna Szkoła   Szkoła Dialogu   Góra Grosza




   
Certyfikat
IT Szkoła 2013-2014
Certyfikat
IT Szkoła 2015-2016
Edukacja szkolna przeciwko wykluczeniu prawnemu   Projekt PEACE 2015   Miejsce Wolne od Nienawiści I Liceum Ogólnokształcące w gronie szkół olimpijskich Mazowiecka Szkoła Aktywna Turystycznie Certyfikat Wyższej Szkoły Handlowej Odznaka Honorowa PCK Zasłużony dla Mazowsza Certyfikat WSH w Radomiu Medal 100-lecia PCK
                           
I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego w Kozienicach - Kozienice I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego w Kozienicach - Kozienice            
100 lat
szkoły
 Plebiscyt Orły Edukacji   Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy   Wsparcie Kozienickiego Hospicjum Razem
dla Kultury
Olimpiada
Zwolnieni
z Teorii
 Edukreator na Mazowszu      
 

.

HISTORIA LICEUM

Liceum Ogólnokształcące w Kozienicach należy do najstarszych w dawnym województwie radomskim, na podkreślenie zasługuje fakt, że od początku swego istnienia była to szkoła tego samego typu, czyli gimnazjum, a po przekształceniach w oświacie, liceum. Szkoła zaczęła działać w 1918r. na podstawie zezwolenia wydanego przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 20 kwietnia, jednak pierwsze próby utworzenia szkoły średniej miały miejsce znacznie wcześniej - już w 1914 r. Wybuch wojny nie dopuścił do ich realizacji. Oficjalna data utworzenia szkoły to rok 1918, jednak zajęcia odbywały się już od 1917 roku - daty te świadczą o 100-letniej tradycji szkoły.

We wspomnieniach Hanny Jasińskiej, długoletniej nauczycielki Gimnazjum i Liceum, której ojciec, Teodor Pakosiński, był jednym z pomysłodawców utworzenia szkoły, możemy przeczytać: "...Pamiętam to dobrze, że rozmowy na ten temat rozpoczęły się najpierw w domu moich rodziców, między moim ojcem a jego szkolnym kolegą ks. Edwardem Ptaszyńskim". Inicjatywę tę gorąco poparł ówczesny inspektor szkolny Paweł Klimczuk. Skutkiem tych działań było powstanie 17 listopada 1917 r. Komitetu Założenia Szkoły Średniej w Kozienicach, a 1 grudnia Komitet powołał Radę Opiekuńczą w liczbie 10 osób. Tworzyli ją: Aleksander Beze - rejent, Józef Drabikowski - radny, Wacław Kacperek - radny, Antoni Dukalski - pisarz ziemski, Tomasz Maliszewski - burmistrz, Kazimierz Męczyński - sędzia, Teodor Pakosiński - pisarz hipoteczny, Józef Pokrzewiński - felczer, Paweł Zagoździński - sekretarz magistratu oraz Ksiądz Edward Ptaszyński. Dzięki działaniom Rady Opiekuńczej szkoła zaczęła działać w 1917 r. jeszcze przed uzyskaniem zezwolenia, a oficjalnie na podstawie koncesji, od 1918 r. Pierwsze zajęcia odbywały się w domu Pana Mlastka przy ulicy Radomskiej, następnie w domu Pana Sokołowskiego oraz Pawła Piwońskiego przy ulicy Brzózkiej.

W 1918 r., po rozbrojeniu okupanta, szkołę przeniesiono do głównego gmachu pałacu w Kozienicach. Ogółem szkoła zajmowała nieco ponad połowę pałacu, funkcję sali gimnastycznej pełniła pałacowa oranżeria, która była też salą teatralną. Z wielką szkodą dla szkoły oranżerię rozebrano w 1929 roku, gdyż z powodu złego stanu technicznego groziło jej zawalenie. Od roku szkolnego 1928/29 szkołę przeniesiono do oficyny pałacowej, gdzie funkcjonowała do wybuchu II wojny światowej. Problem lokalizacji próbowano rozwiązać przez budowę obiektu przeznaczonego tylko dla szkoły średniej. Zarząd Miasta zwrócił uwagę na budynek cerkwi, poważnie uszkodzony podczas działań wojennych w latach 1914-15, teraz już nikomu niepotrzebny. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wyraziło zgodę na wydzierżawienie Kozienicom placu pocerkiewnego, rozbiórkę cerkwi i budowę na jej miejscu szkoły. W 1938 r. powstał Komitet Budowy Szkoły Średniej, rozpoczęcie budowy zaplanowano na 1939 rok a jej ukończenie na 1944 r. W celu pozyskania dodatkowych funduszy wyłoniono Fundusz Komitetu Budowy Szkół średnich pod protektoratem Starosty Pawła Sulatyckiego. Jego zadaniem było zebranie funduszy na sfinansowanie budowy. Wojna zniweczyła te plany. W wyniku wojny uległy zniszczeniu niemal wszystkie archiwalia szkolne, spłonęły wraz z pałacem, podpalonym przez Niemców w 1939 r. Ocalały tylko Akta Rady Opiekuńczej z lat 1918-1921, znajdujące się obecnie w Archiwum Szkolnym.

W okresie międzywojennym do szkoły uczęszczało 3385 uczniów, w latach 1926-37 ukończyło ją 123 uczniów, natomiast materiały statystyczne dotyczące okresu wcześniejszego (1918-25) nie zachowały się. Pierwsze egzaminy maturalne odbyły się w Radomiu i Końskich, następne już w Kozienicach.

W 1939 roku okupant rozpoczął likwidację polskiej administracji szkolnej i szkół średnich. Na tę akcję nauczyciele odpowiedzieli żywiołowym organizowaniem tajnego nauczania. Koordynatorem tajnej oświaty był od 1 listopada 1939 roku do 31 grudnia 1940 r. Łukasz Kumor. Dopiero w 1941 roku powstała podziemna Powiatowa Komisja Oświaty i Kultury w Kozienicach w składzie: Władysław Sabatowski, Marian Jaworski, Stefan Janeczek, Jan Marek i Antoni Pietrzyk. Na poziomie szkół średnich na naszym terenie tajne nauczanie rozpoczęło się 15 października 1940 r. z inicjatywy oddolnej - rad pedagogicznych. Brakuje danych dotyczących ilości uczniów kozienickiego liceum objętych tajnym nauczaniem, dysponujemy jedynie informacją, że w roku szkolnym 1943/44 na terenie Powiatu Kozienickiego, na poziomie szkoły średniej, 32 nauczycieli uczyło w 5 miejscowościach 369 uczniów.

Kozienice zostały wyzwolone 15.01.1945 r. W końcu stycznia tego roku przybył do Kozienic Józef Korfanty, absolwent Uniwersytetu Lwowskiego, przed wojną nauczyciel Gimnazjum i Liceum w Kowlu. W porozumieniu z ówczesnym Burmistrzem przystąpił do odtworzenia szkoły. Wówczas w Kozienicach myślano o powołaniu gimnazjum kupieckiego, lecz J. Korfanty był zwolennikiem szkoły ogólnokształcącej i ostatecznie reaktywowana szkoła przybrała taką formę - nazywała się: Miejskie Liceum i Gimnazjum Koedukacyjne. Tak jak i w okresie międzywojennym była to szkoła płatna niepaństwowa. Oficjalnie wznowiła działalność 16.02.1945r. w dwóch miejscach: na parterze Szkoły Podstawowej nr 2 oraz w pięciu małych pomieszczeniach w domu Pani Basakowej. Szkoła przejęła sprzęty po, działającej w czasie okupacji legalnie, szkole handlowej - było to 68 ławek, 3 stoły, 2 szafy, 1 gablota. Egzaminy wstępne dla uczniów przeprowadzono w dniach 7-13 lutego 1945 roku. Naukę rozpoczęło 198 osób. Rok szkolny trwał do 31.VII.1945 r. W dniu 17 lipca zorganizowano wspólny egzamin maturalny dla uczniów z Pionek, Zwolenia i Kozienic. W sierpniu szkoła przeniosła się do budynku przy ul. Kochanowskiego (obecnie siedziba Powiatowej Komendy Policji). W stosunku do poprzedniej lokalizacji warunki znacznie się poprawiły. W celu pozyskania dodatkowych funduszy na wyposażenie sal lekcyjnych Komitet Rodzicielski urządzał płatne bale.

Z rokiem szkolnym 1949/50 szkoła została upaństwowiona jako szkoła ogólnokształcąca na podbudowie siedmioklasowej szkoły podstawowej. W 1949 zmarł J. Korfanty, jego wkład w odrodzenie placówki nie sposób przecenić. Najprawdopodobniej, gdyby nie przybył on jako delegat rządu w 1945 r. z misją powołania szkoły średniej, jej losy mogłyby się potoczyć całkiem inaczej. W budynku przy ul. Kochanowskiego do 1952 roku, oprócz Liceum, funkcjonowały jeszcze dwie wieczorowe szkoły zawodowe, ponadto ciągle rosła liczba uczniów Liceum - wkrótce budynek słał się za ciasny, odżyły więc pomysły wzniesienia odrębnego budynku. Powrócono do projektów sprzed wojny i we wrześniu 1955 r. rozpoczęto prace budowlane na placu po byłej cerkwi. Ze względu na brak środków przeciągnęły się one do 1960 roku. 4 lutego miało miejsce uroczyste otwarcie nowej szkoły, początkowo bez sali gimnastycznej, gdyż oddano ją do użytku dopiero w czerwcu 1960 r.

W tym miejscu, piątym z kolei, szkoła funkcjonuje do dzisiaj przechodząc od momentu powstania różne zmiany, uczestniczy w kolejnych reformach oświaty. Tak więc po wprowadzeniu ośmioklasowej szkoły podstawowej w 1967 roku, w liceum nie było klasy pierwszej, a w roku 1970 nie było rocznika uczniów przystępujących do matury.

W roku szkolnym 1970/71 szkoła była już czteroklasowym liceum, w którym zorganizowano, oprócz ogólnego, następujące profile nauczania: humanistyczny i matematyczno-fizyczny, a w latach następnych biologiczno-chemiczny, informatyczny, językowy. W takim kształcie placówka dotrwała do 2000 r., kiedy reforma oświaty wprowadziła trzyletnie liceum ogólnokształcące.

W latach 1945-1999 szkołę ukończyło i złożyło egzamin maturalny 4527 uczniów. Od 1990 r. systematycznie wzrasta ich liczba. W roku szkolnym 1988/89 naukę w liceum pobierało 500 uczniów, a ukończyło je 91 absolwentów, w roku 2000/01 liceum liczyło 947 uczniów, do egzaminu maturalnego przystąpiło 237.

W latach powojennych odbyły się cztery zjazdy absolwentów.
Pierwszy zjazd odbył się we wrześniu 1961 roku przy udziale 350 absolwentów.

Na drugim zjeździe, w 1968 r. nadano szkole imię Stefana Czarnieckiego. Patrona wyłoniono w plebiscycie zorganizowanym rok wcześniej przez Zdzisława Wieraszkę. W tym zjeździe uczestniczyło 380 absolwentów, powstał wówczas pomysł ufundowania sztandaru - jego uroczyste przekazanie miało miejsce w lutym 1970 r. Uroczystości towarzyszyło wbijanie symbolicznych gwoździ. W roku szkolnym 1970/71 ogłoszono konkurs na wykonanie popiersia Patrona Szkoły - wygrał go absolwent Liceum - Mirosław Matera. Rzeźbę już w następnym roku odsłoniła na uroczystym otwarciu roku szkolnego 1971/72 Zofia Legawiec- Stadniczenko, dyrektor szkoły w latach 1949-1971.

Trzeci zjazd absolwentów odbył się we wrześniu 1993r. w 75 rocznicę powstania szkoły. Jego inicjatorem był Zdzisław Wieraszka. Z jego inicjatywy uczestnicy zjazdu ufundowali nowy sztandar będący wierną kopię zniszczonego poprzedniego.

Czwarty zjazd absolwentów miał miejsce w 80-tą rocznicę utworzenia szkoły, czyli w 1998 roku. Uczestniczyła w nim 500 absolwentów. Najstarszym uczestnikiem był Jan Jasiński, który egzamin maturalny zdawał w 1926 roku.

W 2008 roku odbył się V Zjazd Absolwentów i Wychowanków. Ten niezwykły jubileusz, związany z 90-leciem istnienia szkoły, miał uroczystą oprawę. Mury I Liceum Ogólnokształcącego zaszczycili swą obecnością utytułowani goście, a wielu spośród nich to absolwenci naszej szkoły. Podczas uroczystości, wyróżnieni uczniowie, w pięknych strojach z epoki, towarzyszyli przy odsłonięciu popiersia patrona szkoły - Stefana Czarnieckiego. Goście z wielką nostalgią przyglądali się zmianom, jakie zaszły w szkole. Wspomnieniom nie było końca, a wpis do pamiątkowej księgi V Zjazdu Absolwentów, utrwalał obecność zaproszonych gości, uczniów i sympatyków szkoły na jubileuszu 90-lecia.
Uroczysty bal był zwieńczeniem tego niezwykłego wydarzenia, ponad 400-osobowe grono absolwentów i gości poddało się atmosferze wspólnej zabawy. W ramach obchodów jubileuszu opracowana została okolicznościowa publikacja, dokumentująca 90 lat istnienia szkoły.
W dniach 29 -30 września odbył się VI Zjazd Absolwentów i Jubileusz 100 - lecia szkoły.

Szkoła rozwija się i powiększa tak jak i nasze miasto. Jej uczniowie i absolwenci trwale wpisali się do historii miasta i regionu tworząc ją i kształtując oblicze naszej ziemi ojczystej. Jako uczniowie sławili imię Szkoły i Kozienic uczestnicząc i zdobywając laury w licznych konkursach i olimpiadach. Zarówno przed wojną jak i po wojnie prężnie działało koło dramatyczne. Inscenizacja dramatu Słowackiego "Mazepa" w roku 1947/48 była przedstawiana 30 razy w Kozienicach, Pionkach, Zwoleniu, Radomiu i innych miejscowościach.

Absolwenci szkoły jako profesorowie, inżynierowie, dyrektorzy, lekarze, prawnicy, nauczyciele mieli i nadal mają wpływ na kształtowanie naszej rzeczywistości. Licząca dziś 100 lat szkoła może być dumna ze swoich uczniów.

 

Dyrektorzy Szkoły:

  1. Ksiądz Edward Ptaszyński 1917 - 1918,
  2. Władysław Witkowski 1918 - 1923,
  3. Kazimierz Szwacki 1923 - 1924, ?
  4. Józef Trzos 1924 - 1926,
  5. Bronisław Oszubski 1926 - 1930,
  6. January Krzymowski 1930 - 1931,
  7. Antoni Migdał 1931 - 1932,
  8. Piotr Dobrowolski 1932 - 1935,
  9. Mieczysław Jabczyński 1935 - 1936,
  10. Stanisław Kartasiński 1936 - 1939,
  11. Józef Korfanty 1945 - 1949,
  12. Zofia Legawiec-Stadniczenko 1949 - 1971,
  13. Kazimierz Rutkowski 1971 - 1973,
  14. Janina Dudek 1973 - 1979,
  15. Janina Starzyk 1979 - 1984,
  16. Stanisław Nowak 1984 - 1989,
  17. Marian Jeziorowski 1989 - 1995,
  18. Janusz Stąpór 1995 - 2006,
  19. Ewa Malec 2006 - nadal